باسمه تعالی
ریاست محترم شعبه ۲۰ دادگاه خانواده مشهد
سلام علیکم
احتراما در خصوص وقت رسیدگی تعیینی به استحضار می رساند :
۱-موکل و خوانده دعوی ، سالهاست که از یکدیگر جدا زندگی می کنند و تا به این زمان با توجه به این که فرزند مشترک بنام مهرداد زیر هفت سال سن داشته در کنار مادر و تحت حضانت وی به سر می برده است. اما اینک فرزند مشترک که متولد ۷-۹-۱۳۹۷می باشد به سن ۷ سالگی رسیده است و طبق مواد قانونی از جمله ماده ۱۱۶۹ قانون مدنی که اشعارمی دارد :
«برای حضانت و نگهداری طفلی که ابوین او جدا از یکدیگر زندگی می کنند ، مادر تا سن هفت سالگی اولویت دارد و پس از آن با پدر است » ،
در حال حاضر موکل درخواست و آمادگی کامل را برای حضانت فرزند مشترک داشته و از دادگاه محترم تقاضای صدور حکم در این راستا مورد استدعاست.
۲-فرزند مشترک از لحاظ جنسیت ، پسر بوده و از لحاظ اجتماعی و روانشناختی ، تربیت و رشد فرزند پسر در کنار پدر و حضور فعال پدر در تربیت پسر ، نه تنها بر رشد عاطفی و اجتماعی فرزند تاثیر می گذارد ، بلکه نقش کلیدی در شکل گیری هویت مردانه ، مسیولیت پذیری و اعتماد به نفس فرزند دارد. رشد فرزند پسر بدون حضور موثر و دایمی پدر ، مانند ساختن خانه ای بدون ستون های محکم است. فرزند پسر در واقع در این سنین خود را همانند سازی با پدر می نماید و مرد بودن را از پدر می آموزد.

هر گونه تضعیف رابطه پدر و فرزندی بین پدر و فرزند پسر ، موجبات تحمیل استرس و عدم شکل گیری شخصیت مردانه در پسر خواهد شد و بالعکس رشد پسر تحت نظارت پدر ،موجب تعمیق رابطه عاطفی فی‌مابین ایشان و شدت کرفتن علاقه و عواطف پدر و فرزندی می گردد.
پدر در طی سنین ۷-۱۸سال به مثابه دوست ، راهنما ، الگو و بهترین همراه برای فرزند پسر خود خواهد بود.

۳ـ موکل تا کنون در ملاقات های صورت گرفته با فرزند پسر از هیچگونه تلاشی برای شادابی روحیه ، رشد و بالندگی ، رسیدگی به وضعیت سلامت جسمانی و روحی ، کوتاهی ننموده و حتی جهت تربیت بهتر فرزند خود ، تاکنون ازدواج نیز ننموده است تا با فراغت خاطر به تربیت و نگهداری فرزندش بپردازد. نمونه ای از کیفیت روابط موکل با فرزند پسر خود در قالب عکس و کلیپ ویدیویی و همراه با لایحه حاضر تقدیم دادگاه محترم می گردد.

۴ـمحیطی که فرزند پسر اینک در آن به سر می برد حسب اظهارات موکل محیطی نامناسب می باشد ؛چه این که فرزند پسر همراه با ماد ر ،در کنار پدر بزرگ مادری زندگی می کنند که پدر بزرگ مادری هم سابقه اعتیاد مزمن و هم سابقه بیماری سل داشته و دارای شغل مناسب و در شأن نبوده و تحقیقات محلی از همسایگان و محیط اطراف ، گویا و شاهدی بر این ادعای موکل می باشد.
ادامه زندگی و رشد فرزند پسر در چنین محیطی سلامت جسمانی و سلامت روحی وی را به مخاطره انداخته و به مصلحت فرزند نمی باشد .
۵- مقررات فقه شیعه حضانت فرزند پسر را پس از دو سال ،در صلاحیت پدر قرار داده است؛ اما قانون مدنی از جهت رعایت حال مادر و بعضی مصالح اجتماعی و رعایت مستحب موکد که فقهایی همچون آیه الله سیستانی اعلام فرموده اند ، ۵ سال به آن افزوده و تا ۷ سال حضانت را به مادر واگذار نموده لذا در هر صورت چه به استناد فقه شیعه و چه به اعتبار قانون مدنی پدر برای حضانت فرزند مشترک بعد از ۷ سالگی بر مادر اولویت داشته و دارد

با عنایت به مراتب مرقوم و لایحه تقدیمی و پیوست های آن در خواست صدور رای از ناحیه دادگاه محترم مبنی بر واگذاری حضانت فرزند مشترک پسر به موکل از دادگاه محترم مورد استدعاست.
با احترام منصوره سالاری